Бессонница

ისე ცხელა უკვე აღარ მელიფება.
თეთრი კაბა მინდა, გრძელი, გამჭირვალე.
ისევ ისე მინდა მთებში წოწიალი და
ხერთვისის ციხეზე შენ, ჩემზე მოტრფიალე.
ხელის გაწვდენაზე ცა მინდა მქონდეს და
შიშველ ფეხისგულებს ვერ გრძნობდეს ბალახი.
ის ჟრჟჟჟოლვა მინდაა, ცივი, საამო
დააააააააააააააა

,,ჟალ”, ,,ჟალ” ,,ჟალ” ვეღარ დავამთავრე.

ერთხელაც

გვინდოდა და წავედით, თუმცა კი არ მინდოდა, მაგრამ აგყევი.
მალე დავიღალე, წყაროსთთან ჩამოვჯქი და იქვე დავრჩი.
მერე ხის ტოტებისგან ქოხი გავაკეთე და შენს დაბრუნებას დაველოდე.
ზემოდან ირმები მოდიოდნენ და რძე მუდმივად მქონდა. წყალიც და ბაღიც გავაშენე.
ცეცხლს არასდროს ვაქრობდი, კვამლზე ადვილად მომაგნებს-თქო გულს ვეუბნებოდი.
ხრჩოლავდა ფიჩხი, გელოდი შენ.
მერე, თიხა მიწას მივაგენი და ძერწვაც ვისწავლე.
გამომყავდა და გამომყავდა ნაირ-ნაირი ფიგურები.
ქოხი ჩვენი თიხის შვილებით აივსო.
ხრჩოლავდა ფიჩხი, გელოდი შენ.
თევზის დაჭერაც ვისწავლე ხელით.
ქამანდიც დავწენი და ველური ცხენებიც მოვიშინაურე.
და ერთხელაც აღარ მომინდა ფიჩხისთვის სული შემებერა.