დაგ-დუგ ! დაგ-დუგ!

თმებიდან ყელამდე,
ყელიდან მკერდამდე,
მკერდიდან მუცლამდე,
მუცლიდან მუხლამდე,
მუხლიდან  ფეხისგულებამდე,
მ  ი   ნ  დ  ი   ხ  ა  რ  ! 

დამხვდა!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

დამხვდა, არ ვიცი ვისია. მე ჩემად მივიღე.

ხვალამდე:)

ხვალისთვის გამოვაცხობ  ნეშოან ჭადებს  და შენგან კი ,,ჩემს"  ლექსს დაველოდები:)
მაშინ ხვალამდე:) 

ან რა გაგვყრის ჩვენ ერთმანეთს

ლექციაზე მეძინა. მკლავებში თავი მქონდა ჩარგული და გემრიელად წაუხვრინე. ბოლოში ამიტომ დავჯექი, რომ არავის შევეწუხებინე. გამომეღვიძა და ლექტორის ბოლო ფრაზას მოვკარი ყური. 

მშია, უკვე ერთი კვირა ნორმალურად არ მიჭამია. სახლში კი ავედი, მაგრამ არ ვჭამე . დედაჩემს უთხარი, ანანომ მაგარი ქათმის საჭმელი გააკეთა, აი, შენზე უკეთესი და გემრიელად გეხელი – თქო. აბა ხომ არ ვეტყვი კვერცხის შეწვაც არ იცის და მაგის გაკეთებაც მე მიწევს - თქო.

სოკოზე გამახსენდა :)

 ორი დღის წინ აუტანლად მომენატრე.

 ჩემი სამზარეულოს ფანჯრებიდან შენი სახლის სახურავი ჩანს.

მერე შუაღამისას სოკო მინდა-თქო მოვიმიზეზე და სახლიდან გამოვედი. 

,,ჩვეულება რჯულზე უმტკიცესიაოო" -სულ ამ დროს გხვდებოდი დაა  . . 

მანქანის ,,გარაჟში" შეყვანა როგორც ყოველთვის ახლაც დაგზარებია.

ქურთუკის რკინის შესაკრავი გავაყოლე მთელ სიგრძზე, მანქანა აკივლდა.

გარეთ გამომხედი მაინც არ ხარ, მეორე მხარესაც ჩამოვაყოლე და გავიარე.

სოკო მომქონდა უკვე, როცა მანქანამ კივილი შეწყვიტა, დედაშენი გააღვიძეს ალბათ მეზობლებმა. 

არ გააკეთებ - მომესმა უკნიდან როცა ქილა მაცივარში შევდგი.

სოკოს ყოველთვის შენ აკეთებდი, რაღაც სხვანაირად და გემრიელად. მგონი მარტო ეს გამოგდიოდა კარგად:) ხოოო, დამავიწყდა კიდევ ტყუილი.

მერე საწოლს შენი მწვანე ფერი მოვაშორე.

მერე ზურგზე მისმა  თითების აყოლებამ გამახსენა როგორ მითხარი -შენ მარტო მაინც არ დარჩებიო - და გამეცინა. 

წინას პასუხი ...

უკან მოვიტოვებთ  ვიწრო ორღობეს და  ხის სახლს მივადგებით მე და შენ ერთად.

კიბეს აყოლებულ სარეველებს დავგლეჯთ და რამდენიმე დღე სახლობანას ვითამაშებთ.

შენ ოჯახის უფროსი შეშის შემომტანი  სახლში,

მე  დიასახლისი  ატლასის გულა მატყლის საბნების გამზიურებელი,

მერე ცხვირს აგვიწვავს ჭადის ნეშოს სუნი,

კეცის სიმხურვალე  გადმოგვედება და . . .

აღარ მოგვინდება სოფლის დატოვება.

მზიან ბალიშებს ვეღარ შეველევით,

ფართხუნა კაბები აღარ აშმორდება,  

და ხის კარადაში გამოკეტილ სპილენძის ჭურჭელსაც აუვა პრიალი.

ცელი და ფიწალი აღარ დაჟანგდება,

აღარ გადაუვლის ხის კიბეს ბალახი.

ქვიჯას და სანაყსაც აუვა სურნელი ომბალოს და ქინძის.

ფანჯრიდან გასული სინათლე გაათბობს მეზობელს.

კარებიც დაიზეთება, ეზოშინ ძაღლიც გაჩნდება და  ნათურაც სტუმარისთვის .

მუხლებამდე ბალახიც მოითიბება  და ნაქურჩელ დარჭობილი მინის არყიანი  ბოთლით მეზობელიც მოგვადგება .

ბუხრის საკვამურს  ნაჭერდახვეული გრძელი ჯოხით გაწმინდავ და მე ჭვარტლიან ხელებს ნაცრით დაგაბანინებ, მურს კარგად აშორებს.

კაკლის გულებისგან შეფერილ არაყს გემოს გაუსინჯავთ და  რკინის მრგვალთავიანი საწოლიც  აღარ  მოგვეჩვენება ვიწრო და ,,სეტკაც”  ჭრიალა.

 გინდა სახლობანა ვითამაშოთ?

ქუჩაში ნაპოვი ფურცლებიდან

მეექვსე თვე იწურება რაც გავთხოვდი. ავდექი მის სახლში გადავბრაგდი, ხელიც მოვაწერეთ და ჯვარიც დავიწერეთ. ანუ აღარც მრუშები გვქვია და აღარც უკანონოდ ვცხოვრობთ ერთად.

წრრრრრრრრრ

გარბიან დღეები თავმორღვეული წინდის თვალივით,

ჭრიალებს ურემი ორღობეც გაიწელა,

ნაცრისფერ ღრუბლებში ძაფივით გაილევა და

დაიწყოო

დღეები ლოდინის, წვიმის, სიცივის, ყინვის, თოვლის

და კიდევ შიშის.

დღეები შეშის,

ღამე მატყლის საბნის.

დაიწყო . . . .

«В деревне никто не сходит с ума...»

რადგან ჯერ ვერაფერს ვწერ, ვდებ იმას რაც სულში და გულში მაქვს.

Иосиф Бродский

В деревне никто не сходит с ума.

По темным полям здесь приходит труд.

Вдоль круглых деревьев стоят дома,

в которых живут, рожают и мрут.