შუაღამეა...

ტუჩის სისხლს სხვა გემო აქვს, უფრო მლაშეა.გადაყლაპვაც რომ არ გინდა და მაინც ყლაპავ, რადგან ფარდის უკან ოთხი წლის შვილი დგას  ცისხელა თვალებით.  ცრემლების უკან ჩაბრუნებაც ვისწავლე. თავიდან მიჭირდა ახლა გამომდის. მწარეა ძალიან, თუმცა მივეჩვიე.
არადა, მას ეს უფრო აცოფებს, რატო არ ტირიხარ!!! -  ბღავის და მოდის. სახეს ვარიდებ. მარიამი სულ სახეზე მაკვირდება, ამიტომაც დახრას ვასწრებ და ფეხი თავზე მხვდება. არ ვინძრევი. მხეცი როცა ნადავლი გაუნძრევლად არის არ ეკარება, ეს კი პირიქითაა.

დღეს მარიამი გავაშვილე. 

პიტნა დავაყენე

პიტნა დავაყენე
ისედაც თხელები ცხელ წყალში მთლად მოიღვენთნენ და ძარღვები მეტად  გამოუჩნდათ, თეთრი  ძაფები.
მერე ფოთლებმა ფერი დაკარგა, გაღიავდა. გამუქდა წყალი.
პიტნის სუნი დატრიალდა ოთახში.  ჩამოუარა ფანჯრის რაფაზე ჩამწკრივებულ ყავისფერქოთნიან პატარა ბროწეულებს.
უფარდო ფანჯარას სუნთან ერთად ორთქლიც დაუტოვა.
ჭერზე კონწიალა ნათურასაც შეუღიტინა.
ტახტზე გაწოლილ ჭრელა ფარდაგსაც გადაუარა და გაბერილ ფინჯანში დაბრუნდა.
პიტნა დავაყენე, გამომიარე.

:(

მე ვისწავლე ცხოვრება უშენოდ.
ქუჩაში მეორე მხარეს გადასასვლელად  აღარ ვაცეცებ ხელებს შენი თითებისთვის.

მდაა . .

კარზე კაკუნია. გასაღების წაღება დაავიწყდა  ეტყობა -  გავიფიქრე და საკეტი გადავატრიალე. ზღრუბლზე უცხო მამაკაცი იდგა. გამიღიმა და მომესალმა. მეც დაბნეულმა გავუღიმე. ამ სახლში არავინ ცხოვრობდა და არც არავინ  მოდიოდა ჩვენს გარდა. მე და დათუ  ავდიოდით ხოლმე,  შეუთანხმდებოდით ერთმანეთს და ავრბოდით . ახლა კი სტუმარი...
 -   დავითს დაუძახეთ,   - მითხრა კაცმა და ისევ გამიღიმა.