вторник, 27 апреля 2010 г.
გაწყვიტე ეს მძივიც
არ აყვე ჭორებს! - შეგონება მას.
არ აყვე ფიქრებს ცაში! - შეგონება მე.
გაყევი დინებას და მოგიყვანს იქ, საიდანაც დაიწყე! - შეგონება ორივეს.
გაგრძელება - დაკიდე ფარდები, დააბნელე ოთახი და დაზეთე კარები, ჭრიალი გაუდის.
საათი გაგააგდე, მუდმივად წიკწიკებს.(უფრო სწორად კი შენთან დრო
სწრაფად გარბის)
ნუ ქექავ ამ წარსულს. მე აღარც კი მახსოვს. წარსულში შენ არ ხარ და ალბათ
ამიტომ:)
მაკოცე! მაკოცე ასი და ათასი. გაწყვიტე ეს მძივიც, ეს ღილიც ფერადი,
მიფუჭებს განწყობას.
დასასრული - ჰამაკში ჩასძინებია და თავზე წყალი გადავასხი.
თანაცხოვრების 50-ე წლისთავზე თივის ზვინიდან ამოკრეფილი ყვავილები მომიტანა.
მაკოცეეეეეე
четверг, 15 апреля 2010 г.
ქუჩაში ფურცლებიდან 2
ჯერ იყო და შემოსვლისთანავე მომეწონა. მერე შორიდანვე რატომ გამიღიმა მე უცნობს ვერ გავიგე, ან მე რატომ გავეკრიჭე საპასუხოდ ესეც ვერ ამოვხსენი, თუმცა არც მიფიქრია. მოუნდა გამიღიმა, მომინდა გაუღიმე. ყველაფერი მწვანე ეცვა, ბოტასიც კი, რომ აფანატებდა ამ ფერზე მასთან რომ ,,აღმოვჩნდი” სახლში მერე მივხვდი, თუმცა მანამდე ... ანუ სად ვიყავით? შემოვიდა, მერე დავკარგე თვალთხედვიდან, უფრო სწორად არ დამიწყია თვალის დევნება. გოგოები , რომ აკივლდნენ რაღაც მომენტში და კივილის ობიექტს შევხედე წელამდე თმაგაშლილ ნიმფას, რომელსაც გვერდზე ,,მწვანე” უდგა ხასიათი წამიხდა. ერთად იყვნენ. მე რატომღაც მინისკენ გამექცა თვალი ჩემი გადაპარსული თავის გამო.
მერე სასმელის წრუპვა დავიწყე როგორც ყოველთვის და ცეკვა მომინდა. ყველანი მიკუჭულ-მიმოფანტულ - ჩაყუჭულ-ჩახვეულები იყვნენ კუთხე-კუნჭულსა თუ იატაკზე, არავინ ადგა. მარტომ ვიცეკვე კარგა ხანს.ისედაც თვალდახუჭული ვცეკვავ და რა მნიშვნელობა აქვს მეცეკვება თუ არა ვინმე.
დავჯექი და ,,მწვანე” დავინახე, ნიმფას ელაპარაკებოდა. მომწონს რაა. გავხედე, გრძელი ცხვირი აქვს და თმები ჩემზე ოდნავ დიდი.
მერე ნიმფა სადღაც წავიდა. მე და ,,მწვანემ” ვიცეკვეთ. დავშაქრდი და მწვანე მაისურზე თავმიდებულმა,სხვები, რომ ცეკვას და მე ლასლას ვეძახი ვილასლასეთ.
ხვალ მთაში მივდივარ და წამოდიო - მითხრა.
ხვალ რა ხასიათზე ვიქნები არ ვიცი. ამიტომ არაფერს ვპასუხობ. ,,მწვანე”-სთან ერთად ხვალე რომ არ იქნება ეგ ვიცი.
საწოლიც მთლიანად მწვანე აქვს. ერთი მომენტი მეგონა ჭაობში ვიწექი. თვითონ რაღაცნაირი იყო, აქაც მწვანე მუდამ ანთებული. უფრო მომეწონა. ცხვირის ნესტოები ცხენივით უთრთის. უთხარი და ახარხარდა. შენ საპონივით ხარო, თეთრი და პრიალაო.თავზე მაკოცაა. აუუ, როგორ არ მიყვარს თავზე, რომ მკოცნიან! ეს სხვისია, ის სხვა კი! გავბრაზდი და მოვბოდე თეთრი იმიტომ , რომ მონასტრიდან ახალი წამოსული ვარ -თქო. კელიიდან არ გამოვდიოდი-თქო ვიცრუე და შეცბა. მწვანე გადასაფარებელი კისრამდე აიტანა და გვერდზე გაიწია. მერე მწყურიაო და ადგა. შეგრძნება გამიჩნდა მეტანიებს გააკეთებას დაიწყებდა რატომღაც. გავყევი. მართლა წყალს სვამდა ბოთლიდან. მოხვეული მწვანე ადიელა ფეხებში გამებლანდა, კინაღამ დავეცი. საძინებელში დავბრუნდი. როცა შემოვიდა ჩაცმული დავხვდი. გაუღიმე და წამოვედი. კარებამდე მომყვა, ნესტოები ძლიერ უთრთოდა, თავზე მაკოცაა. ეეე ვერ ვიტან ამ თავზე კოცნას. არ მიმიხედავს ისე დავეშვი კიბეებზე. რა გაამართლა ტყუილმაა, თორემ მის რომანტიზმასა და მთაზე ბოდვებს რა გაუძლებდაა. დილის ნიავი ჭინჭარივით მომხვდა სახეში.
მერე სასმელის წრუპვა დავიწყე როგორც ყოველთვის და ცეკვა მომინდა. ყველანი მიკუჭულ-მიმოფანტულ - ჩაყუჭულ-ჩახვეულები იყვნენ კუთხე-კუნჭულსა თუ იატაკზე, არავინ ადგა. მარტომ ვიცეკვე კარგა ხანს.ისედაც თვალდახუჭული ვცეკვავ და რა მნიშვნელობა აქვს მეცეკვება თუ არა ვინმე.
დავჯექი და ,,მწვანე” დავინახე, ნიმფას ელაპარაკებოდა. მომწონს რაა. გავხედე, გრძელი ცხვირი აქვს და თმები ჩემზე ოდნავ დიდი.
მერე ნიმფა სადღაც წავიდა. მე და ,,მწვანემ” ვიცეკვეთ. დავშაქრდი და მწვანე მაისურზე თავმიდებულმა,სხვები, რომ ცეკვას და მე ლასლას ვეძახი ვილასლასეთ.
ხვალ მთაში მივდივარ და წამოდიო - მითხრა.
ხვალ რა ხასიათზე ვიქნები არ ვიცი. ამიტომ არაფერს ვპასუხობ. ,,მწვანე”-სთან ერთად ხვალე რომ არ იქნება ეგ ვიცი.
საწოლიც მთლიანად მწვანე აქვს. ერთი მომენტი მეგონა ჭაობში ვიწექი. თვითონ რაღაცნაირი იყო, აქაც მწვანე მუდამ ანთებული. უფრო მომეწონა. ცხვირის ნესტოები ცხენივით უთრთის. უთხარი და ახარხარდა. შენ საპონივით ხარო, თეთრი და პრიალაო.თავზე მაკოცაა. აუუ, როგორ არ მიყვარს თავზე, რომ მკოცნიან! ეს სხვისია, ის სხვა კი! გავბრაზდი და მოვბოდე თეთრი იმიტომ , რომ მონასტრიდან ახალი წამოსული ვარ -თქო. კელიიდან არ გამოვდიოდი-თქო ვიცრუე და შეცბა. მწვანე გადასაფარებელი კისრამდე აიტანა და გვერდზე გაიწია. მერე მწყურიაო და ადგა. შეგრძნება გამიჩნდა მეტანიებს გააკეთებას დაიწყებდა რატომღაც. გავყევი. მართლა წყალს სვამდა ბოთლიდან. მოხვეული მწვანე ადიელა ფეხებში გამებლანდა, კინაღამ დავეცი. საძინებელში დავბრუნდი. როცა შემოვიდა ჩაცმული დავხვდი. გაუღიმე და წამოვედი. კარებამდე მომყვა, ნესტოები ძლიერ უთრთოდა, თავზე მაკოცაა. ეეე ვერ ვიტან ამ თავზე კოცნას. არ მიმიხედავს ისე დავეშვი კიბეებზე. რა გაამართლა ტყუილმაა, თორემ მის რომანტიზმასა და მთაზე ბოდვებს რა გაუძლებდაა. დილის ნიავი ჭინჭარივით მომხვდა სახეში.
среда, 14 апреля 2010 г.
вторник, 6 апреля 2010 г.
უკვე მეორედ!
უნდა წავიდე! სად ჯერ არ ვიცი, ეგ კი ვიცი აქაურობას უნდა გავცილდე.
როგორც ფოთოლი ან გამხმარი კანი სცილდება ხეს.
როგორც გველი იცვლის ტყავს ისე უნდა შევიცვალო.
უნდა წავიდე! უკვე ვიგუდები!
უკვე მეორედ! პირველად წასვლა ვერ მოვახერხე, დავრჩი გამოშრალი.
უკვე მეორედ! რას მერჩით?! რა გინდათ?! რა გთხოვეთ?! ასე რომ გამიმეტეთ?!!!
დავიღალე! მართლა წავალ სოფელში, მოუვლი ეზოს, არ გავალ გარეთ. ვიქნები მარტო.
ჩემს სოფელში ცა იქვეა ხელის გაწვდენაზე, აქ კი მეშორება.
სოფლიდან უფრო მალე ავალ ცაში, თუნდაც ასკინკილით ვეცადო.
დღეს ჩემთვის ცამ პირი გადაიხსნა, მეორედ იქუხა და მეორედ თავზე ჩამომექცა.
მეტს ვეღარ გაუძლებ!
როგორც ფოთოლი ან გამხმარი კანი სცილდება ხეს.
როგორც გველი იცვლის ტყავს ისე უნდა შევიცვალო.
უნდა წავიდე! უკვე ვიგუდები!
უკვე მეორედ! პირველად წასვლა ვერ მოვახერხე, დავრჩი გამოშრალი.
უკვე მეორედ! რას მერჩით?! რა გინდათ?! რა გთხოვეთ?! ასე რომ გამიმეტეთ?!!!
დავიღალე! მართლა წავალ სოფელში, მოუვლი ეზოს, არ გავალ გარეთ. ვიქნები მარტო.
ჩემს სოფელში ცა იქვეა ხელის გაწვდენაზე, აქ კი მეშორება.
სოფლიდან უფრო მალე ავალ ცაში, თუნდაც ასკინკილით ვეცადო.
დღეს ჩემთვის ცამ პირი გადაიხსნა, მეორედ იქუხა და მეორედ თავზე ჩამომექცა.
მეტს ვეღარ გაუძლებ!
воскресенье, 4 апреля 2010 г.
четверг, 1 апреля 2010 г.
დიდი ხუთშაბათი მიილია
დღეა უბედური.
შავი და უსახო.
ხალხსაც ცხვირ-პირი ჩამოსტირით.
ეკლესიიდან მოდიან, დაღლილები, ნაზიარებლები და მაინც უბედურები.
იმიჯია ასეთი.
,,საკურნებლად სულისა და ხორცისა”, - ქუჩაში შეხვდა ნაცნობი ნაცნობს.
მაინც ჩაჟამულები არიან, არა ბედნიერნნი. ყიდულობენ პურს და სახლში გარბიან.
შიათ, არადა უზეთოზე არიან და პურით და ჩაით უნდა დანაყრდნენ მხოლოდ.
თავსაფრები ეკლესიის კარებთან გროვად ყრია.
ქუჩებს შეეფინა უმანდილო მანდილოსნები.
ზოგმაც შარვალს მოხვეული თავშლები მოიცილა.
დღე საიდუმლო სერობის ხსენებისა.
ვის დავბან მე ფეხებს? ან მე ვინ დამბანს ფეხებს?
დიდი ხუთშაბათი მიილია.
შავი და უსახო.
ხალხსაც ცხვირ-პირი ჩამოსტირით.
ეკლესიიდან მოდიან, დაღლილები, ნაზიარებლები და მაინც უბედურები.
იმიჯია ასეთი.
,,საკურნებლად სულისა და ხორცისა”, - ქუჩაში შეხვდა ნაცნობი ნაცნობს.
მაინც ჩაჟამულები არიან, არა ბედნიერნნი. ყიდულობენ პურს და სახლში გარბიან.
შიათ, არადა უზეთოზე არიან და პურით და ჩაით უნდა დანაყრდნენ მხოლოდ.
თავსაფრები ეკლესიის კარებთან გროვად ყრია.
ქუჩებს შეეფინა უმანდილო მანდილოსნები.
ზოგმაც შარვალს მოხვეული თავშლები მოიცილა.
დღე საიდუმლო სერობის ხსენებისა.
ვის დავბან მე ფეხებს? ან მე ვინ დამბანს ფეხებს?
დიდი ხუთშაბათი მიილია.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)