четверг, 11 ноября 2010 г.

აბლაალბა

ვიგრძენი,
ჭიპს დაბლა ჩვენი ბლანტი სითხის ნაყოფი მწიფდებოდა.
ფეხებგაშლილი ვწევარ. ერთ-ერთი ფეხებისგაშლის დროს მიღებულ სიამოვნებას საშოდან მგლეჯენ.
არ ვიცი ვინ არის, გოგოა? ან იქნებ შენსავით შუბლზე თმა ალოკილი ბიჭი.
არ ვფიქრობ ამაზე.
რკინა გაწკრიალდა ალუმინის ჭურჭელზე. დამთავრდა.
ფეხები გამეყინა, კალგოტკა გამხადეს შემოსვლისას და ნასკები არ გაქვს, ვერ წამოიღეო დამტუქსა ექთანმა.
ბებოს, სიკვდილის ბოლო დღეებში ჩემი შალის წინდები ხელიდან არ გაუშვია, სამშობიაროში შენს დაბადებას ორი დღე ველოდით და მაშინ მოვქსოვე ნერვიულობისასო, გნახე თუ არა ჩაგაცვიო, მითხრა მერე.
ახლა წელს ქვემოთ შიშველი ვწვარ. 15 წუთი არ ადგეო მითხრა ექიმმა. ფეხები რაღაც გაყინულ რკინაზე მიდევს და სილურჯეში წასულ ჩემს ფეხის თითებს ვუყურებ.
გაგიტკბა რაღაც, ადექი! მესმის ექთნის ხმა და ვდგები. აწი იცოდე, რომ ,,ნასკები"  უნდას წამოიღო დამაწია უკნიდან.