ჩემი დაბადების დღე იყო. ფორიაქა. საღამოს გულაღმა ვიწექი სასტუმროს ნომერში, უშველებელ საწოლზე და ჭერს ვუყურებდი. გარეთ კოკისპირულად წვიმდა. სულ წვიმს ამ დღეს, სულ, სულ.
ნახვა კი არა, არც მომილოცა! არ გავბრაზებულვარ, მქონდა ეს მოლოდინი თითქოს. გული დამწყდა უბრალოდ. ღვინო მოვწრუპე და როგორც ბავშვობაში ჭერზე ჩრდილებით მიმსგავსობია ვითამაშე.
მერე, დაახლოებით, ათ საათი იქნებოდა როცა დამირეკეს და მითხრეს, რომ ადამიანი რომელიც სტუდენტობისას მიყვარდა, ( ვიცოდი, რომ მძიმედ იყო ავად და საავადმყოფოში იწვა) გარდაცვლილა.
გავიხსენე – მეორე კურსზე ვიყავი ჩემს დაბადების დღეზე გამომიარა და ხინკალზე დამპატიჟა. მე მაშინ დიეტაზე ვიყავი, ( მგონი უკანასკნელად, მის შემდეგ აღარ მიდიეტია) ვუყურებდი როგორ ჭამდა. სადღაც მქონდა წაკითხული, სახეს როცა ხელისგულებში მოიქცევ და ადამიანს უყურებ ეს სიყვარულის პოზააო. ჰოდა, მაშინ სასიყვარულო წიგნებით აცეტებული ასე ვიჯექი მის წინ მაგიდასთან, იდაყვებზე დაყრდნობილი და ვუყურებდი სანამ ის ხინკალს თქვლიფავდა. ჭამეო, მეხვეწებოდა. მერე ქუჩაში ძაღლი გამოგყვა, ხინკლის სუნი გაქვს და მაგიტო მოგვყვება მეთქი, ამაზე ვხარხარებდით.
ღამით მომწერა, კალათი ჩამოუშვი რაღაც მოგიტანეო. (მეორე სართულზე ვცხოვრობდი) კალათი ჩაუშვი, ყვავილებს ველოდი. ცხელი, ქაფქაფა ხინკალი იყო და ,,სალფეტკი" მინაწერით – ჭამე, მიყვარხარ!
ეს ბიჭი მოკვდა ჩემს დაბადების დღეს. სამძიმარზეც ვიყავი, პანაშვიდზეც, დასაფლავებაზეც.
ამ დღემ ცუდი და ძალიან ცუდი ამბების გამიჯვნა მასწავლა.
