მარტის დასაწყისში კორონა შემხვდა – მაღალი სიცხით. ყველაფერი მტკიოდა, ქუსლი, კოჭი, მუხლი, იდაყვი, ტრაკი, ყური, ჭიპი, თავისქალა, სულ–სულ ყველაფერი და ამას უკრაინის ომიც ემატებოდა.
თვალები მეწვოდა, ძლივს ვკითხულობდი ინფორმაციას. ამ დიდ ომში გმირი მყავდა ზელენსკი, ყველა მისი ვიდეომიმართვა მაძლიერებდა ნუროფენზე და იბუპროფენზე
მეტად.
საღამოს აივანზე ვიჯექი ხოლმე და როცა ცას ვუყურებდი
ვფიქრობდი, ახლა რომ აქაც დაიწყოს ომი რის გადარჩენას შევეცდებოდი? ალბათ სურათების, კიდევ? კიდევ კაბის, რომელიც ყოველწლიურად
უფრო–და უფრო მიპატარავდება, ასე ვიტყვი, აბა, ხომ არ ვაღიარებ, რომ ვსუქდები და ვსუქდებიJ
მერე, წლების შემდეგ უკვე მოხუცი კამერების წინ ამ კაბით
დავდგებოდი და ინტერვიუს მივცემდი – რუსეთის ბოროტებებზე, ნახევრად მიძინებული ტვინი
მაინც გაიხსენებდა ორსული ქალების სისხლიან კადრებს და მტირალა, ფერად ქურთუკიან ბიჭს, რომელსაც
პარკში სათამაშო პინგვინი ჰქონდა და მიდიოდა მარტო დაბომბილ ქალაქში. ვიტყოდი, რა კარგია
რომ 2022 წელს დასრულდა ამ ქვეყნის ფაშიზმი.
ალბათ ჟურნალისტი იმდროინდელ გმირებზეც მკითხავს.
მე ჭაღარ თმას მოვიქექავ და ვეტყვი – კი, გმირი ზელენსკი
იყო.
სხვა კითხვებსაც დამისვამს მერე ჟურნალისტი, მშრალი
რომ არ გამოვიდეს მასალა. მე ვეტყვი – იმ დროს ჩემი პატარა ომიც მქონდა, პირადი ომი, მერე ,,ტერიტორიის მთლად შემოერთება მოვითხოვე" და . . .
ვეტყვი, რომ გმირები აუცილებელია გყავდეს, როგორც დიდ,
ასევე პატარა ომშიც.
