ეეეეეეეეე

მაკლიხარ

მჭირდები

დადიხარ სხვაგან და უშენოდ ვგიჟდები.

უშენოდ გაცვდა ქათქათა საწოლი.

სხვას უნდა შეიგრძნოს რაც შენთვის ვინახე.

სადა ხარ? ვინ ნახე?  მოდი დამენახე.

და მე გაჩუქებ რაც სხვაგან ვერ ნახე, თუმცა კი ეძებე.

მე კი შენ გეძებდი და უკვე გიპოვე.

სავალი დამოკლდა ჩემიდან შენამდე,  რადგანაც გიპოვე.

მოდი, მომიპოვე. მოდი მომიპოვეეეეეეეე. 

ჭრრრ

ქარი  აჭრიალებს მორღვეულ ჭიშკარს.
  მე კი შენ  მგონიხარ.
მგონია მოხვედი.
   მოხვედი შორიდან.
დაღლილი.
  ლილაში გავლებულ პერანგებს გახვედრებ.
  გაყვედრი იმ დღეებს ჩავლილებს უშენოდ.
  ჩანაცრულ ბუხარსაც სქელ ჯოხით ვაღვივებ.
მერე კი გაკოცებ, გაკოცებ უთვალავს.
   მგონია მოხვედი.
მოხვედი შორიდან.
  მეც დაგხვდი დაღლილი.
დაღლილი ლოდინით.
   ხელებით ფეხებით,
თითებით, მუხლებით,
   თვალებით, ტუჩებით,
მჭირდები მორფივით.
   მგონია მ ო ხ ვ ე დ ი !!!!

,,ჩუტყვავილა"

ბატონები შემეყარა, მომიარე.

,,ბატონებო, ფრთიანებო, სახელსამართლიანებოო" - ჩამესმის ბებიას ლოცვა-ჩურჩული. მერე ანგელოზები ცხვება ცომისგან, რომლებსაც მე რატომღაც წითელი მანიკურით ვუხატავ თვალებს და მყავს საწოლთან ხის ლანგარზე თეთრი, ფუმფულა, წითელთვალებიანი  პურის ანგელოზები. 

დაგ-დუგ ! დაგ-დუგ!

თმებიდან ყელამდე,
ყელიდან მკერდამდე,
მკერდიდან მუცლამდე,
მუცლიდან მუხლამდე,
მუხლიდან  ფეხისგულებამდე,
მ  ი   ნ  დ  ი   ხ  ა  რ  ! 

დამხვდა!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

დამხვდა, არ ვიცი ვისია. მე ჩემად მივიღე.

ხვალამდე:)

ხვალისთვის გამოვაცხობ  ნეშოან ჭადებს  და შენგან კი ,,ჩემს"  ლექსს დაველოდები:)
მაშინ ხვალამდე:) 

ან რა გაგვყრის ჩვენ ერთმანეთს

ლექციაზე მეძინა. მკლავებში თავი მქონდა ჩარგული და გემრიელად წაუხვრინე. ბოლოში ამიტომ დავჯექი, რომ არავის შევეწუხებინე. გამომეღვიძა და ლექტორის ბოლო ფრაზას მოვკარი ყური. 

მშია, უკვე ერთი კვირა ნორმალურად არ მიჭამია. სახლში კი ავედი, მაგრამ არ ვჭამე . დედაჩემს უთხარი, ანანომ მაგარი ქათმის საჭმელი გააკეთა, აი, შენზე უკეთესი და გემრიელად გეხელი – თქო. აბა ხომ არ ვეტყვი კვერცხის შეწვაც არ იცის და მაგის გაკეთებაც მე მიწევს - თქო.

სოკოზე გამახსენდა :)

 ორი დღის წინ აუტანლად მომენატრე.

 ჩემი სამზარეულოს ფანჯრებიდან შენი სახლის სახურავი ჩანს.

მერე შუაღამისას სოკო მინდა-თქო მოვიმიზეზე და სახლიდან გამოვედი. 

,,ჩვეულება რჯულზე უმტკიცესიაოო" -სულ ამ დროს გხვდებოდი დაა  . . 

მანქანის ,,გარაჟში" შეყვანა როგორც ყოველთვის ახლაც დაგზარებია.

ქურთუკის რკინის შესაკრავი გავაყოლე მთელ სიგრძზე, მანქანა აკივლდა.

გარეთ გამომხედი მაინც არ ხარ, მეორე მხარესაც ჩამოვაყოლე და გავიარე.

სოკო მომქონდა უკვე, როცა მანქანამ კივილი შეწყვიტა, დედაშენი გააღვიძეს ალბათ მეზობლებმა. 

არ გააკეთებ - მომესმა უკნიდან როცა ქილა მაცივარში შევდგი.

სოკოს ყოველთვის შენ აკეთებდი, რაღაც სხვანაირად და გემრიელად. მგონი მარტო ეს გამოგდიოდა კარგად:) ხოოო, დამავიწყდა კიდევ ტყუილი.

მერე საწოლს შენი მწვანე ფერი მოვაშორე.

მერე ზურგზე მისმა  თითების აყოლებამ გამახსენა როგორ მითხარი -შენ მარტო მაინც არ დარჩებიო - და გამეცინა. 

წინას პასუხი ...

უკან მოვიტოვებთ  ვიწრო ორღობეს და  ხის სახლს მივადგებით მე და შენ ერთად.

კიბეს აყოლებულ სარეველებს დავგლეჯთ და რამდენიმე დღე სახლობანას ვითამაშებთ.

შენ ოჯახის უფროსი შეშის შემომტანი  სახლში,

მე  დიასახლისი  ატლასის გულა მატყლის საბნების გამზიურებელი,

მერე ცხვირს აგვიწვავს ჭადის ნეშოს სუნი,

კეცის სიმხურვალე  გადმოგვედება და . . .

აღარ მოგვინდება სოფლის დატოვება.

მზიან ბალიშებს ვეღარ შეველევით,

ფართხუნა კაბები აღარ აშმორდება,  

და ხის კარადაში გამოკეტილ სპილენძის ჭურჭელსაც აუვა პრიალი.

ცელი და ფიწალი აღარ დაჟანგდება,

აღარ გადაუვლის ხის კიბეს ბალახი.

ქვიჯას და სანაყსაც აუვა სურნელი ომბალოს და ქინძის.

ფანჯრიდან გასული სინათლე გაათბობს მეზობელს.

კარებიც დაიზეთება, ეზოშინ ძაღლიც გაჩნდება და  ნათურაც სტუმარისთვის .

მუხლებამდე ბალახიც მოითიბება  და ნაქურჩელ დარჭობილი მინის არყიანი  ბოთლით მეზობელიც მოგვადგება .

ბუხრის საკვამურს  ნაჭერდახვეული გრძელი ჯოხით გაწმინდავ და მე ჭვარტლიან ხელებს ნაცრით დაგაბანინებ, მურს კარგად აშორებს.

კაკლის გულებისგან შეფერილ არაყს გემოს გაუსინჯავთ და  რკინის მრგვალთავიანი საწოლიც  აღარ  მოგვეჩვენება ვიწრო და ,,სეტკაც”  ჭრიალა.

 გინდა სახლობანა ვითამაშოთ?

ქუჩაში ნაპოვი ფურცლებიდან

მეექვსე თვე იწურება რაც გავთხოვდი. ავდექი მის სახლში გადავბრაგდი, ხელიც მოვაწერეთ და ჯვარიც დავიწერეთ. ანუ აღარც მრუშები გვქვია და აღარც უკანონოდ ვცხოვრობთ ერთად.

წრრრრრრრრრ

გარბიან დღეები თავმორღვეული წინდის თვალივით,

ჭრიალებს ურემი ორღობეც გაიწელა,

ნაცრისფერ ღრუბლებში ძაფივით გაილევა და

დაიწყოო

დღეები ლოდინის, წვიმის, სიცივის, ყინვის, თოვლის

და კიდევ შიშის.

დღეები შეშის,

ღამე მატყლის საბნის.

დაიწყო . . . .

«В деревне никто не сходит с ума...»

რადგან ჯერ ვერაფერს ვწერ, ვდებ იმას რაც სულში და გულში მაქვს.

Иосиф Бродский

В деревне никто не сходит с ума.

По темным полям здесь приходит труд.

Вдоль круглых деревьев стоят дома,

в которых живут, рожают и мрут.

ხელისგული

ხელი, რომ გადავწიე და სიცარიელე დამხვდა მივხვდი სხვაგან ვიყავი. თვალები გავახილე და სტუდიაში მეძინა თუ საძინებელში ვერ გავარკვიე.  საწოლიც არ გავდა ნამდვილ საწოლს.  არ იყო ჩემი ლოგინივით ფუმფულა და რბილი. ხმელ ტახტზე ვიწექი.  ირგვლივ უამრავი აპარატურა, დისკები, შნურები, ფოტოაპარატები და ყურსასმენები ეწყო - ეკიდა.  კომპიუტერები და ფოტოები კედლებზე.  გამახსენდა წუხელ ვიღაც მწვანე მაისურიანს ვეცეკვებოდი ბოლოს. ალბათ მის სახლში ვარ,  ჩემი ტანსაცმელი დენის ,,შნურზე'' იყო გადაკორწიალებული.  მე კიდე ჭაობისფერი მაისური მეცვა გრძელი, ეტყობა მისი. არაფერი მახსოვდა, თუმცა კარგად ვიყავი. ვინ არის ნეტავ? - გავიფიქრე და გამახსენდა როგორ ვეკვროდ-ვეტმასნებოდი და რაღაცნაირად, რომ ცდილობდა შევეკავებინე. გამახსენდა თუ წუხანდელი მოძრაობები შევიგრძენი ვერ გავარჩიე. გამახსენდა, როგორ დააფარა ხელისგული ჩემი სასმელის ჭიქას და მაგიდიდან წამომაყენა. ერთხელაც არ უკოცნია ან წამოწეულა ჩემსკენ, მხოლოდ წელზე მომხვია ორივე ხელი და ამწია. გამახსენდა ვუძალიანდებოდი, ვფართხალებდი, მაგრამ ბარიდან მაინც გამომიყვანა.

ბრრ

დავარქვათ პაემანი და ან არც დავარქვათ. . . უბრალოდ შევხვდეთ, მინდა, რომ გნახო.

იქნებ მომინდეს გაკოცო ბევრი,

იქნებ მოგინდეს მაკოცო ხალზე,

იქნებ უბრალოდ ვიაროთ ბევრი.

ტყეში თუ ზღვაზე?

ბარში თუ მთაში?

კარავი ერთი ,,სპალნიმეშოკით", ბევრი წყალი და ბევრი ალერსი წავიღოთ საგზლად.

მოდი დავთქვათ და რამდენიმე დღით გადავიკარგოთ.

ვერ დაგპირდები რაღაც სასწაულს, თუმცა გპირდები მილიარდ კოცნას, უთვალავ ალერსს.

ა, რა ვქნათ? დავთქვათ?:)

ზღვის ბოდვები

ვნება მუხლებთან დაყურსული, წყლისფერი თვალებით იხედება.

ლურჯად მოტორტმანე ზღვის ნაპირი ქაფიან თავგადასავალს მპირდება.

კოჭებმაც შეიგრძნეს ფერადი კენჭებიც.

და მეც ვნებდები მოვარდნილ ტალღას რბილს და მრისხანეს.

დაბლა დაცურავენ თეთრი თოლიები,

ქერა ქალების ბუმია პლიაჟზე,

ღამდება . . .

ლიფის სარტყელი ელვარებს კვლავ თეთრად, ვიწროდ და ხაზივით. ხვალ ესეც გაქრება . . .

წითელი ტაფა - მზე აღარ ჩანს ღრუბლებში, იძინებს ეტყობა.

სამაგიეროდ კვლავ ფხიზლობს პლიაჟი, სავსეა წყვილებით.

მოთენთილ სხეულებს დაღლა არ ეტყობათ.

წინ მთელი ღამეა ხმაურით აწყვეტით,

ვნებით და ნდომით სავსეა ჰაერი.

ქვიშა კვლავ ცხელია, ვერ ვაღწევ შენამდე

და იქნებ შენ შეძლო მოღწევა ჩემამდე?:)

ბუხტარ -ბუხტარ

დავიწყოთ?

მომყევი!!!

ბუხტარ, ბუხტარ, ბუხტარ მე, ამერ, კამერ, კუმარე, ინკლი, ბინკლი, კამაცინკლი, ვიშლაძე, ვისი ხელი გინდა შენ ამოირჩიე.

მე შენი ხელი მინდა,გაშლილი ხელისგული ბალიშად დადებული.

მაცოფებს სიშორე, ჩვენს შორის გადებული.

რა უყო ამ ლტოლვას გაჩენილს შენდამი.

რა უყო ურცხვ ფიქრებს თავ-გზას, რომ მიბნევენ.

რა უყო ამ ვნებას, გაყურსულს ფეხებთან, ნელ-ნელა მოდის და მოიწევს მკერდისკენ.

არ მინდა სიშიშვლე იმ სხვასთან, მინდა რომ ამ შიშველს მხოლოდ შენ მხედავდე.

არ მინდა ჭრიალი საწოლის თუ შენ არ ამძიმებ.

არ მინდა გრძელი თმა შენ თუ არ დამიშლი.

არ მინდა ჩაის სმა, მარტოს და მოწყენილს.

მინდა, რომ შენ იყო ჩემი დღის პატრონი.

იწილო-ბიწილო

გუშინ უარი ვთქვი. ფუ! რა დაწყებაა!! ორწლიან ურთიერთობაზე უარი ვთქვი და უთხარი - მორჩა -თქო, არადა ეს შაბათ-კვირა ბორჯომში უნდა გავეტარებინა. ორი თვეა ვგეგმავთ. გუშინ საღამოს კი კარგად იყავი-მეთქი. ჯერ ხუმრობა ეგონა, მერე გაუკვირდა. არაა ისეთი რამე დამაძალოს, შენი ნებაოო, მაგრამ მაინც კარგა ხანს ჩამეძია მეთქვა ერთ დღეში რა შეიცვალა.

უბრალოდ

უბრალოდ,

მინდა, რომ მოხვიდე.

უბრალოდ, მინდა, რომ გინდოდე.

უბრალოდ,

მინდა, რომ გხედავდე დღისით და ღამით, მთაში და ბარში, ჩაცმულს და შიშველს, მძინარეს, მყვირალს, ვნებიანს და მშვიდს.

უბრალოდ,

მინდა მიმიღო ვინც ვარ.

უბრალოდ,

ზურგთან გვრძნობდე შენს სუნთქვას, ხმამაღალ ხვრინვას:)

უბრალოდ, მოდი!

ეკაბენა

ჩემი მკერდი, შენი ენა.

ეკაბენა - ბავშვობაში ვთამაშობდით სილაზე და არ გვინდოდა დაძინება.

შენი თმა და ჩემი ხელი.

ყელი, ხალი - ყავისფერი.

გლუვი ზურგი, ხერხემალი.

აითქვიფა ერთმანეთში.

ითამაშე ჩემს მალებზე.

არ წახვიდე აქედან შორს.

აგისრულებ ყველა სურვილს.

შეგისრულებ რასაც კი მთხოვ.

არ აგიშლი დალაგებულ საწოლს.

არ ჩავიცმევ შენს ვარდისფერ პერანგს.

არ დაგილევ ჩაციებულ ლუდს და არ გამოვრთავ ფეხბურთის დროს დენსაც.

აგიშლი ვბენებს და არა ნერვებს.

დაგითვლი ხალებს.

დაგიცხობ ჭადებს, პატარებს, მრგვალებს, ან სულაც კეცზე კაკლის ფოთლიანს.

საღამოს ხის ქვეშ დავჯდებით ორნი, ბალიშად შენი მუცელიც მაწყობს.

ჩამოდი!!! გაწყობს?:)

ВИРТУАЛЬНО

მე და შენ შორიდან ვერთობით ერთურთით.

შორიდან ლოკავ და

იგრილებ შენს ვნებებს. მე კიდე არ მომწონს ეგ შენი მუცელი, თუმცა შენც არც ჩემი მუცელი გაგიჟებს.

არ არის ბრტყელი და მიკრული მთლად ძვლებზე, არც მთლად ფეხებია გრძელი და შხვართალა,

თუმცა კი მინდიხარ,

შენ კიდევ მიდიხარ,

მიდიხარ მკერდისკენ ჯიქურად, განცხრომით.

ურცხვად და მაგიჟებ.

მე და შენ შორიდან ვერთობით ერთურთით.

საკინძეს მიხსნი და არც ითვლი ჭრელ ღილებს.

შენი მაისური მუცელთან წარწერით ფეხთან მებლანდება,

დაწვდი და აიღე.

მოდი და გაგიღებ ამ კარებს ჩარაზულს, ჟანგიანს ურდულით.

ზღვა ისევ აქაფდა, იწვიმებს მე მგონი.

ტუჩები კვლავ გრძნობენ მომლაშო სისველეს.

ქარია

ქარია,

თუ მოხვალ ამ ღამით ჩემს სახლში დარია.

ჭრიალებს ლოგინი, საკეცე ბუხართან გვერდულად აგდია.

ქარია,

ქათქათა ფარდები გარემოს ათბობენ.

არ ჩანხარ, ჩემთვის არ გცალია?

მინდა, რომ მოხვიდე!

მინდა, რომ აქ იყო!

მინდა, რომ მიყვარდე, გიყვარდე!

მინდა ღრიალებდეს ისევ ის ფირფიტა, თან ბოლო ხმაზე.

ჩვენ კიდე ვცეკვავდეთ შიშვლები ბუხრის წინ.

მინდა რომ ხელებით მიქრობდე სიცივეს.

მალებმა შეიგრძნონ თუ როგორ გინდივარ.

ქ ა რ ი ა

დღეს დავლევ! ბევრს დავლევ და ბევრს ვიტირებ.

ახლაც მინდა ვიტირო, მაგრამ სამსახურში ვზივარ.

ასე მძიმედ ალბათ წელიწადში ერთხელ ვარ, ნიკაპი მეტკინა. ჯერ მომინდა ეს ვინმესთვის მეთქვა. ,,ეს" რა არის ვერ ვიტყვი:( ხოდა მომინდა უცნობი ადამიანისთვის მომეყოლა, მერე გადავიფიქრე. ახლობლებს ვერც მოუყვები.

როცა არ ტირიხარ თურმე და ცრემლებს უკან აბრუნებ სითხე ცხვირიდან გამოდის ეტყობა, მოვიძვრე ცხვირი.

თათბირი გვქონდა, ღმერთო რა უაზროა ყველაფერი. გეკითხებიან პასსუხობ, ლაპარაკობ და გრძნობ გული იბერება, იბერება და გრძნობ მალე გასკდება. ღრმად ამოისუნთქებ და ცოტა მოგეშვება. ახლა მართლა მინდა გასკდეს და მორჩა ყველაფერი, უბრალოდ ჩემები მეცოდებიან, იმათ ადგილზე წარმოვიდგინე თავი.

დღეს დავლევ! ბევრს დავლევ და უფრო ბევრს ვიტირებ.

საიდან სად

რას ვწერ, რატომ ვწერ, რისთვის ვწერ, ან რა აზრი აქვს ამ ყველაფერს.

სიკვდილის მეშინია, არა კი არ მეშინია არ მინდა სიკვდილი!

ახლა, რამე რომ დამემართოს ატყდება ამბავი, წინათრგძნობა ჰქონდაოო, რაები დაუწერიაო, არადა ცუდ ხასიათზე ვარ ახლა უბრალოდ, ამიტომაც ვწერ ასე:)

სოფელში იასამანი ყვავის და ისეთი სუნი დგასსსსსსსსს!

გადამწვანებულია მთელი ეზო. ამ დროს არც სამსახური მინდა და არც არაფერი. მინდა სოფელი,ბაყაყების გაუთავებელი ყიყინით, ჭრიჭინების ჭრიჭინით, ქათმების კრიახითა და ძაღლების ყეფით.

ყვითელი ყვავილებით და ბაბუაწვერებით სავსეა ახლა ჩემი ეზო.

მე ვზივარ კომპიუტერის წინ თავგამოლაყებული და ვმუშაობ.

ჩემს სოფელში კი ვიღაცის ეზოში ფერადი სარეცხი შრება. კაკლის ძირში მოხუცები სხედან, ზოგი ხახვს არჩევს, ზოგი წინდებს კემსავს.

ვარდიკო ბებია ბოსტანს სარეველა ბალახებს აშორებს, მარო ბებიას აივანზე საბნებია გასამზიურებლად გადმოფენილი. თამთა ტყემლის ხეზეა უკვე და ყუნწშივე ჭამს ციცქნა ნაყოფს.

სოფელში მინდა რაა, ხასიათიც ამიტომ მაქვს მოჟამული.

და ბოლოს - Пожалуйста, верьте в себя, любите, ничего не бойтесь, будьте свободными, рискуйте. Понимаете, жизнь такая штука, что вроде бы ты вот молодой, молодой, молодой, а потом бац — и конец. Оглядываешься и думаешь о том, как много всего не сделал потому что боялся, стеснялся, струсил. Не надо ничего бояться. Рискуйте. Пусть даже вы ошибётесь. Это жизнь. И главное, конечно, любите друг друга. Всегда, каждую минуту. Людмила Гурченко

მწვანე ფიქრები

მწვანე ვნახე, რაღაც მხრებში მოხრილი მომეჩვენა, უფრო დასუსტებული.

- ნაღველი მაწუხებსო - მითხრა და გაიცინა.

წუწუნს არც ველოდი მისგან, მეც გაუღიმე. მოფერება მომინდა, მივეკარი და რატომღაც ამეტირა. ზურგზე ხელი მომხვია და მიჩურჩულა - გგონია კვდები? - ეს მინდოდა კიდევ! უფრო ამეტირა, თვითონ კი ახარხარდა.

ოთხი წლის წინ დავშორდით. თვითონ დამშორდა თორემ მე სულ შიგნით მყავდა, ვერ ამოვიღე თავიდან, ორჯერ ვცადე სხვასთან ამეწყო, არ გამომივიდა. ბოლო წელიწადნახევარია მარტო ვარ. სახლი სამსახური, სამსახური სახლი. გოგოებთან საღამოობით ჭორაობა, გაუთავებელი დარდი მარტოობაზე. სახლში დაბრუნება და ფიქრი ისევ მწვანეზე.

იმ ღამეს ამოვიდა, პირველი იყო დაწყებული. სათვალთვალოდან რომ გავიხედე მუხლები მომეკეცა. გამეხარდა. რაღა ახლა ჩავიცვი ეს აჯაჯული პიჟამოები გავიფიქრე და კარებიც გავაღე. მოხრილი შემოვიდა და გამიცინა.

- აქ დავწვები, არ შეგაწუხებ - მითხრა და მდივანზე მიწვა.

- ჩაი გინდა? - ვკითხე არაო თავი გამიქნია.

მე მინდოდა, სამზარეულოში გავედი და მოვიდუღე. შემოვიდა ფანჯრის რაფას მიეყრდნო და მომაჩერდა.

- არა რა უცებ დამივიწყე, გოგოებმა მითხრეს ახლაც არ ახვიდე ის ყავს სახლშიო - თქვა და მგონი არ მომჩვენებია დარდობდა.

- მერე რატომ ამოდი?

- რავიი, არ დაუჯერე გოგოებს.

- ჯობდა დაგეჯერებინა..

- მართალა გყავს ვინმე ? - მითხრა და მგონი გაფითრდა. არ უპასუხე, უკან დამიდგა, უცნაურად სუნთქავდა. არ მოვხედე. უკვე მერამდენედაა, მოდის ვიღებ, მერე კი თვეობით იკარგება.

- დაჯექი ჩაი დალიე - უთხარი ისევ.

- ვინ არის ვიცნობ? - სახე ყურთან მომიტანა და ჩურჩულით მკითხა.

ჩაი გადამცდაა, ზურგზე ხელი მომისვა და მე გავიზნიქე.

- არ იცნობ -

- ვინაა? - ხმას სისინა ბგერებიც გამოაყოლა.

- წადი! - უთხარი რატომღაც.

ვიცოდი, რომ მაშინვე წავიდოდა , რაც არ მინდოდა, მაგრამ მაინც ვთქვი. კარები ფრთხილად გაიხურა. უკვე სამი საათი იყო დაწყებული.

მეორე დღით გოგოებმა კაფეში ჭორაობისას თქვეს, რომ მწვანე წუხელ ერთ - ერთ მათგანთან დარჩენილა.

- სამი საათია გარეთ ვდგავარ და ამოსვლას ვერ ვბედავდიო - ასე მითხრა, ტკრციალებდა ის გოგო, გრძელი იყო და რაღაცნაირი სასიამოვნო.

ყოველთვის მეგონა რომ მწვანეს ძუძუებიანი გოგოები მოწონდა, თურმე . . .

- მოვიდა, მოგაკითხა!!! - ახმაურდა უცებ ჩემი მაგიდა, გოგოები წამოიშალნებნ, მწვანე იყო. იმ გრძელს აკოცა და ჩემს პირდაპირ დაჯდა. ვისკი მოითხოვა, გული გადამიქანდა. მის ნაღველს კიდევ ვისკი უნდა. მოუტანეს.

- არ დალიო!!!! - !

- კი არ ვთქვი ვიყვირე. ყველამ შემომხედა. მწვანემ ჭიქა ხელში აიღო და მშვიდად მითხრა - არ ვსვამ -

კიდევ ცოტა ხანს ვიჯექი, მერე ყველას დავემშვიდობე და წამოვედი. მწვანე სასმელს არც გაკარებია.

არ შეუძლია ამ კაცს ერთგულება, არ შეუძლია ერთი ქალი ყავდეს და რას ვეტენები! თავს ვლანძღავდი მთელი გზა. დაელია ის ვისკი რა მაყვირებდა. 32 წლის ხარ და ჭკუა ვერ ისწავლე რაა, გვემა მქონდა საკუთარი თავის.

სტატია მქონდა დასამთავრებელი, გვიანობამდე ვწერე.შავი ჩაი ჩამომიტანა აზერბაიჯანელმა მეგობარმა, დავაყენე, მდივანზე მოვკალათდი და ქაფქაფა ჩაის ნეტარებით მოვსვი.

ბევრი არაფერი მჭირდება ბედნიერებისთვის. ცხელმა ჩაიმ კარგ გუნებაზე დამაყენა, პირველი სრულდებოდა, სადმე ხომ არ გავიდე? გავიფიქრე და კიბეებს ჩაუყევი. ცივი ღამე იყო. მწვანე გრძელთან არის გავიფიქრე და გული დამწყდა.

,,ჩემს“ კაფეს მივაკითხე. აქა-იქ იჯდნენ, უმეტესად წყვილები. ვისკი მოვითხოვე. მოწრუპე. ოთხი იყო დაწყებული კაფე რომ დავტოვე. ციოდა. მწვანეს დაურეკე. გამორთული ქონდა მობილური. გრძელთანაა გავიფიქრე და გული ამერია. სახლამდე ძლივს მივაღწიე. გვიან გამეღვიძა, თორმეტი იყო დაწყებული.

სამსახური, სტატიები, სახლამდე ამოვლასლასდი და დავიძინე. მეორე დღესაც სტატია მქონდა გასაკეთებელი. ტელეფონი გამოვრთე და მთელი დღე ვწერე, ღამით მოვრჩი.

დილით ტელეფონის მაღვიძარას ხმამ რომ არ გამომაღვიძა გამიკვირდა, ნახევრად მძინარემ ძლივს მოვძებნე მობილური და ჩავრთე. უამრავი ზარი იყო. მწვანესაც დაურეკავს, გადაურეკე იმ წამსვე. გამორთული ჰქონდა.

სამსახურში ჩვეული რიტმი არ დამხვდა. გოგოებმა რაღაც უცნაურად შემომხედეს როცა ოთახში შევედი, კომპიუტერებიდან თავი მოაბრუნეს და ოთხივემ ერთბაშად შეწყვიტა კლავიატურაზე წკაპა-წკუპი. ჩემს ადგილზე დავჯექი.

- რა მოხდა?! - ვეღარ მოვითმინე და გოგოებს მოვხედე. ტიროდნენ.

გალობდნენ მონაზვნები. კედელს მივეყუდე. გარედან შევხედე კუბოს. მწვანეს თავის საყვარელი პერანგი ეცვა თეთრი ღილებით.

მე უიმისოდ უნდა მეცხოვრა, თუმცა ისედაც უიმისოდ არ ვცხოვრობდი.

პელაგია

სოფელში ავედი, მეზობელმა მეორე საღამოს თავისთან დამპატიჟა, ფხალზე და მჭადზე. გავქანდი. ბებიას ნაქონი რეზინის კალოშებით და ჩვეულად აჩაჩულ-დაჩაჩული.

ხის სამზარეულოში მწვანილის და ჭინჭრის სუნი დგას. მაგიდასთან ორი უცხო ქალი ზის, ვესალმები. სუფრაც იშლება, ქალებს მაცნობენ, მეზობელი სოფლიდან არიან, ან რაში მაინტერესებს. მეორე ლუკმაზე ქალის კითხვა - რას საქმიანობთ? პილპილივით მომყვა პირში.

ჯერ ვერ მივხვდი მართლა მე მეკითხებოდა თუ არა, ავხედე, მართლა მე მომმართავდა. უპასუხე.

- რომელ საათამდე მუშაობთ? ისევ ვუპასუხე.

- სახლის საქმეებს როდის ასწრებთ? ჭირის ოფლი მასხამს, ვიღას ახსოვს ფხალი და მჭადი.

- შაბათ-კვირას ვიცლი, თავის მართლებასავით გამოდის.

- რომ გათხოვდები მერე რას იზამ? - არ ცხრება ქალი.

- მერე უკეთესი იქნება, ქმარი მომეხმარება და რაც მეჯავრება ჭურჭლის დარეცხვაც აღარ მომიწევს - ვამბობ და ვიღიმები.ქალიც მიღიმის.

- რამდენი წლის ხარ? გრძელდება დაკითხვა. ვპასუხობ.

- ხელსაქმე იცი რამე? - ისევ ვპასუხობ და თან ვიტყუები ქსოვაც ვიცი და ქარგვაც თქო:))) ოოო რა მორჩილი ვარ, ჩემი თავის მიკვირს.

- ისეთი ასაკის ხარ თვალი უნდა დახუჭო ბევრ რამეზე ძვირფასო - მეუბნება აქტიური ქალი და სიტყვებს პრანჭავს.

- მაინც რაზე უნდა დავხუჭი თვალი? უცებ წყალში ვყრი ჩემს აქამდე გამოვლენილ კლდემამოსილებას და ვსისინებ. ქალი დაიბნა, მგონი ჩემ ჯერი დადგა.

მეორე ქალი ჩუმად ზის, მათვალიერებს. აქტიური არ იმჩნევს ნოკაუტს და ისევ მიტევს - რაზე და სოფელში რომ ცხოვრობს იმაზე,შენ ისე კარგი ბებია გყავდაა - გადადის სხვა ლიანდაგზე უცებ.

- მეც სოფელში ვცხოვრობ - ვეუბნები და მეცინება. პელაგიას მათხოვებენ. ჩუმად მჯდომი ქალი სასიძოს დედაა , აქტიური მაჭანკალი. ძალიან მინდა ისეთი რამ გავაკეთო ქალებს ჩემთან საუბრის ნირს რომ დაუკარგავს, მაგრამ ბებიას სახელი არ მაძლევს ამის საშუალებას. ფხალს ჩუმად ვჭამ, ჭადსაც. მადლობას ვამბობ და ვდგები. ყველა გაოცებული მიყურებს, არ ფიქრობდნენ, რომ ავდგებოდი.

ჩუმი ქალის შვილზე ვფიქრობ, სადაა ახლა ნეტა. ან იცის საერთოდ დედა რომ სარძლოს მოსაძებნად დადის? ორღობეში მანქანა იდგა, მერე მითხრეს იმ ბიჭის ყოფილა, დედა ამოუყვანია. თვინიერი ბიჭი, ჭურჭლის დარეცხვაში ნამდვილად მომეხმარებოდა, რას ავხტი ნეტა!!!!

ჩემი ზღაპარი

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ბიჭი და იყო ერთი გოგო.

ბიჭს ჰყავდა ლოთი მამა და დედა. დედას, როცა მამა იძინებდა მოკუნტული და ტუჩებში ვერგადაყლაპული არაყით მაგ დროს სახლში სხვა კაცები მოჰყავდა. მატყლის საბანს წამოავლებდა ხოლმე ამ დროს ბიჭი ხელს და ოთახიდან გამოდიოდა. გაეხვეოდა საბანში და მიწვებოდა ხოლმე სადმე. საბანი იყო მისი სახლი. ბიჭი გაიზარდა, საბანი ჯერ კოჭებზე წვდებოდა, მერე მუხლებზე. მერე უკვე დედასაც აღარ მოჰყავდა სახლში აღარავინ, ანდა არავინ აღარ მოყვებოდა, როგორც მეზობლები ამბობდნენ დამჭკნარ ბოზს უკვე. მამა მოკვდა. ბიჭს უნდოდა საფლავზე ჯვრის ნაცვლად ქვის ბოთლი დაედგათ, მაგრამ დედამ არ ქნა -არამართადიდებლურიაო.

ამ დროს მოპირდაპირე ქუჩაზე გოგო იზრდებოდა. გოგოს ბებია ზრდიდა, ფაფებით და საბან-ბუმბულში. დალივლივებული ნაწნავით და მუხლებამდე კაბით როცა გოგო ქუჩაში გამოდიოდა ბიჭი აღარ სუნთქავდა. მოსახვევთან დგებოდა და უყურებდა სანამ გოგო თვალს მიეფარებოდა.

ერთ მზიან დღეს ბიჭს დედაც მოუკვდა. იმ ღამით ბიჭი თვალებგახელილი იწვა და ალაგ-ალაგ წვიმისგან გაყვითლებულ ჭერს უყურებდა. მერე შიშველი წარმოიდგინა ნაწნავიანი გოგო. ალაგ-ალაგ მატყლ-ამოშვერილი საბანი ფეხებზე დაიფარა და ატირდა. პირველად ატირდა.

დედა როცა დაასაფლავა მამის გვერდით, ცარიელ სახლში დაბრუნდა, საბანი ოთკუთხედად დაკეცა და სწრაფი ნაბიჯით ქუჩა გადაჭრა, სახლის წინ გაჩერდა სადაც გოგო ცხოვრობდა. გოგო გაოცებული დაეშვა კიბეებზე, ხმა არ ამოუღია ჭიშკარს მიეყრდნო და ბიჭს მიაჩერდა, ბიჭი მიუახლოვდა აკოცა და ბავშვობის საბანი ხელში მიაჩეჩა - გჩუქნი, შენ გქონდეს-უთხრა და გამობრუნდა.

შემოხეტიალდი

შემო - დაანებე ამ ხეტიალს თავი.
შემო - ხეტი - ალდი.
ვერ ხედავ მარტო ყოფნით
სულ რომ გატიალდი.

ხის ქოხის კარები ღიაა, ურდული არ ადევს, არც დაკაკუნება უნდა.
შემო და ეს ფარაღალა ხის კარები დაამაგრე, ყველა გამვლელ-გამომვლელმა რომ ვერ შეძლოს შემოხეტება. ცეცხლიც აანთე და ფიჩხიც მოზიდე, ნაკვერჩხლის გაღვივებისას რომ დაყარო.

შემო, წელიწადზე მეტია ძარღვებზე მკიდია მონატრება.

ჩემი ახალი გატაცება

ბლა-ბლააა

მე სექსი მინდოდა, მასაც, თუმცა თავს იკავებდა. მე თავშეუკავებელი ვიყავი მუდამ. პასუხისმგებლობას გაურბივარო - თქვა, ან სექსით რა პასუხისმგებლობას დავაკისრებდი ვერ ვხვდები, ახლაც კი:)

პირველობა უნდოდა, თუმცა ის არა ჩემს ცხოვრებაში პირველი კაცი ყოფილიყო.
მერე ვეღარ მიგატოვებო - მითხრა ერთხელ, ან რატომ უნდა მივეტოვებინე თუ კარგად იყო ჩემთან ამასაც ვერ ვხსნი, ახლაც კი:)

დებილების მაგნიტი ხარ - მითხრა ადრე მეგობარმა.

მერე წლები გავიდა და ვნახე. მივხვდი ლტოლვა არ გამნელებია, სახლში წავყევი.

- მერამდენე ვარო - როცა მკითხა უკვე ჩაის სმის დროს კინაღამ გავიგუდე.

მართლა დებილების მაგნიტი ვარ რა!!!!!!!!!