საიდან სად

რას ვწერ, რატომ ვწერ, რისთვის ვწერ, ან რა აზრი აქვს ამ ყველაფერს.

სიკვდილის მეშინია, არა კი არ მეშინია არ მინდა სიკვდილი!

ახლა, რამე რომ დამემართოს ატყდება ამბავი, წინათრგძნობა ჰქონდაოო, რაები დაუწერიაო, არადა ცუდ ხასიათზე ვარ ახლა უბრალოდ, ამიტომაც ვწერ ასე:)

სოფელში იასამანი ყვავის და ისეთი სუნი დგასსსსსსსსს!

გადამწვანებულია მთელი ეზო. ამ დროს არც სამსახური მინდა და არც არაფერი. მინდა სოფელი,ბაყაყების გაუთავებელი ყიყინით, ჭრიჭინების ჭრიჭინით, ქათმების კრიახითა და ძაღლების ყეფით.

ყვითელი ყვავილებით და ბაბუაწვერებით სავსეა ახლა ჩემი ეზო.

მე ვზივარ კომპიუტერის წინ თავგამოლაყებული და ვმუშაობ.

ჩემს სოფელში კი ვიღაცის ეზოში ფერადი სარეცხი შრება. კაკლის ძირში მოხუცები სხედან, ზოგი ხახვს არჩევს, ზოგი წინდებს კემსავს.

ვარდიკო ბებია ბოსტანს სარეველა ბალახებს აშორებს, მარო ბებიას აივანზე საბნებია გასამზიურებლად გადმოფენილი. თამთა ტყემლის ხეზეა უკვე და ყუნწშივე ჭამს ციცქნა ნაყოფს.

სოფელში მინდა რაა, ხასიათიც ამიტომ მაქვს მოჟამული.

და ბოლოს - Пожалуйста, верьте в себя, любите, ничего не бойтесь, будьте свободными, рискуйте. Понимаете, жизнь такая штука, что вроде бы ты вот молодой, молодой, молодой, а потом бац — и конец. Оглядываешься и думаешь о том, как много всего не сделал потому что боялся, стеснялся, струсил. Не надо ничего бояться. Рискуйте. Пусть даже вы ошибётесь. Это жизнь. И главное, конечно, любите друг друга. Всегда, каждую минуту. Людмила Гурченко