ბევრი ვიცეკვე, ბევრზე ბევრი.
მივბარბაცდებოდი ბართან მოვწრუპავდი და მერე ცეკვას ისევ ვაგრძელებდი. მინდოდა ეცეკვა. არ ცეკვავდა, არ სვამდა, იჯდა და ბაასობდა, ხანდახან ვგრძნობდი გამომხედავდა.
არა, ცეკვა არ ვიცი, თუმცა როცა მუსიკა მესმის ცეკვის არცოდნა რა მოსატანია. ცეკვა უნდა იგრძნო. ვიდრე უნდა იცოდე:) ჰოოო, ასე ვფიქრობ!
ჰოდა, ვცეკვავდი. ტანზე უკვე ყველაფერი მიჭერდა. დაჯდომა მაინც არ მინდოდა.
– წავედით, – მომესმა ყურთან.
– ჯერ იცეკვე, – ვუთხარი. გაეცინა და იდაყვზე მომეფერა.
– წავედით, – გამიმეორა.
– იცეკვე, – გავუმეორე ისევ.
იდაყვზე ხელი გამიშვა და მითხრა – წავალ.
– წადი, – ვუთხარი მეც. ვიცოდი, რომ წავიდოდა, 12 საათი ხდებოდა, ისედაც გამიკვირდა ამ დრომდე როგორ გაჩერდა.
მერე მობილურს ხმა გამოვურთე და ცეკვა გავაგრძელე.
