четверг, 24 июня 2010 г.

! ! ! კი?:!

შევძლებ?! გამომივა?! გულწრფელი ვიქნები?! არ მოვიტყუები?! თხემით ტერფიდან აღმომხდება?! გაჩუმებას ვეღარ შევძლებ?! ვიტყვი კი?! ამოვთქვამ როდესმე? !

შენ ყველა კაცი გადამავიწყე!! ! !

среда, 23 июня 2010 г.

ბიეთი . . .






ცა ხელისგაწვდენაზე იყო და ბამბის ნაკუწებად ეყარა ღრუბლები.

ბაყაყები ყიყინებდნენ და ციცინათელები ციდან გადმოცვენილი ვარსკვლავებივით ეშვებოდნენ ძირს. ( მინდა რა მხატვრულად დავწეროო, რაც ვიგრძენი და ვნახე, თუმცა არ გამომდის)

მინდორზე ვიწექი და ვერ ვიძინებდი.

უგუმბათო ეკლესია, ჩამოშლილი კედლები, საკურთხეველი მოშლილი, ფრესკები ნახევრად შემორჩენილი, მოჩუქურთმებული ჯვარი, ირგვლივ კი დაბურული ტყე. ბიეთს ვიყავ.

пятница, 18 июня 2010 г.

საცერი

ფანჯარას ეხეთქება უშენობა.
სიჩუმე მარტოობის საათებს ითვლის.
ფარდა სახეზე ლამუნისგან გაცრეცილა.
მაგიდაზე გადაბრუნებული ლარნაკის გასწორებასაც არ დაადგა საშველი.
ფოჩებიანი სუფრა პურის ნამცეცებს უდრტდტვინველად იტანს.
უშენობას ვეღარ ვიტან!

среда, 16 июня 2010 г.

ამოირჩიეეეეე

,,ინკლი, ბინკლი , კა-მა -ცინ -კლი, ვიშ -ლა-ძე, ვისი ხელი გინდა შენ ამო-ირჩი -ეეეეეეეე."

თოვდა. . .
ჭრ -ჭრ -ჭრ ხმა მოდიოდა ჩემი ჯარისკაცული ჩექმებიდან.
ჩემს ფეხდადგმულ თოვლზე კვადრატები რჩებოდა.
მდევარი, რომ მყოლოდა ადვილად მომაგნებდა.
მდევარი არ მყავდა.

,,ინკლი, ბინკლი , კა-მა -ცინ -კლი, ვიშ -ლა-ძე, ვისი ხელი გინდა შენ ამო-ირჩი -ეეეეეეეე."

სველ ქვებზე ფეხი მისხლტებოდა.
გვირილების გვირგვინი ძალით , რომ დამაკოსეს თავზე თვალებში მეფხატებოდა და სიარულს მიშლიდა. მომძვრა, არ ამიღია.
ბუჩქებში შევხოხდი და გავიტრუნე, მგონი არც ვსუნთქავდი.
გვირგვინი დავარდნია, ასე წამოსულა - მომესმა ხმა.
როცა გეტყვი ი - ი - ი, მაშინ გამოდიიიიი - მიყვირიან დაბლიდან.
,,სტუკ!”, ,,სტუკ!” მიპოვეს . . .

,,ინკლი, ბინკლი , კა-მა -ცინ -კლი, ვიშ -ლა-ძე, ვისი ხელი გინდა შენ ამო-ირჩი -ეეეეეეეე.”

ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, სქელი ფარდა მფარავს.
ოთახში ბოლთას ცემს, რაფიდან ჩამოსვლას ვაპირებ და ყურებში ჩამესმის; ,,არ გამოხვიდეეე”, ფეხებს რაფაზე ვაწყობ და ვიტრუნები.
გავიგონე . . . ,,დავასტუკე” ...

вторник, 8 июня 2010 г.

მწვანეე

მივედე -მოვედე,
კაბის ბოლო თითებზე დავიხვიე პატარა გოგოსავით, მაგრამ სათქმელი ვერ ამოვთქვი.
არადა მინდოდა კი.
კივილი მინდოდა, დაგუბებულის ამოხეთქვა.
გამოშვება . . .
ამოუვსების ამოვსება.
ნაცრისფერის გამწვანება.
კაკლის მწვანე კანს, ჯერ დაუმწიფებელს ხელებზე ვისმევდი, ტუჩებზეც, კი მწვავდა, მაგრამ რაღაც ფერს აძლევდა, მწვანეს უცნაურს.
იმფერი მინდა ახლა სამყარო, ბავშვობის ფერი.
ის სუნი მინდა, მზეზე გაფენილ საბნებში რომ გავივლიდი და ავიყოლებდი.
მივედე - მოვედე.
თუმცა კი ვერ ვთქვი.
კვლავ დამრჩა სათქმელი
და თითებით დაჭმუჭნული კაბის ბოლო მიწაზე მოფორთხიალე.

среда, 2 июня 2010 г.

ფუუუ!
დამპალი კომბოსტოს სუნი მცემს, აქაურობას უნდა გავასწრო.
გიტოვებთ ამ ლექსს.