მერე გვიან ვიძინებ მშვიდი ძილით

ვანიდან გამოვედი და მესენჯერიც გაწკაპუნდა – დაბლა გელოდები. 

თმა სველი მქონდა, ტანი ნოტიო და ძლივს ამოვიცვი ამ ნოტიო ტანზე კომბინიზონი. რატომ ვეცი და მაინცდამაინც ეს ჩავიცვი არ ვიცი. ჩამეცვა შილიფა კაბა. ვინ ნორმალური იცმევს აბა დახურულ, ერთიან კომბინიზონს ივნისში, თან როცა კაცს უნდა შეხვდეს  ( და სავარაუდოდ როცა იცი ეს შეხვედრა როგორც დასრულდება)  და ერთი ქამრით შესაკრავ – მოსახვევ კაბას იქით დებს? 

ჰოდა, ასე სველი თმით და ნოტიო ტანზე დაკვარწნილი კომბინიზონით ჩავედი. ერთი სული მქონდა მენახა. 

ჩანთა მხარზე მქონდა გადაკიდებული, სახელურზე მეჭირა ცალი ხელი და მანქანაში როცა ჩავჯექი მხრიდან არ მომიხსნია, კალთაში ჩავიდე, თითები მეტკინა, მერე მივხვდი მაგრად ვუჭედი ჩანთას და გავუშვი.

უსაშველოდ ცხელოდა, თუ მხოლოდ მე მცხელოდა არ ვიცი.

წავედით. ჰო, მანქანით.

მერე გავჩერდით.

მერე მაკოცა. გამეცინა. 

 – რა გაცინებს? – მკითხა. არაფერი მითქვამს.

წლების შემდეგ ისევ აქ აღმოვჩნდი, სხვასთან ერთად. სტუდენტობისას, პირველ კურსზე,  დაახლოებით ამ მიდამოებში ვიყავი პირველად როცა მაკოცეს. მაშინ ფეხით ავედით, დაბნელებამდე დავრჩით. ვუყურებდით დაბლა განათებულ ქალაქს და ერთმანეთს ვკოცნიდით. იმ დროს სხვაგან წასასვლელი ადგილი არ გვქონდა, ახლა უბრალოდ ორი ზდასრული ადამიანი სხვებს ვემალებოდით. აქ ამოსვლის იდეა მისი იყო, არ ვიცი რატომ, არც მიკითხავს. ან მასაც სტუდენტობა გაახსენდა, ან ყველაზე მარტივი გზა მონახა ჩემთან მარტო დარჩენის. 

მერე, მერე თუ ისევ მომინდება ამ ამბის გაგრძელება დავწერ.