ფერადტრუსებიანი და იუმორის მქონე კაცები კარგები არიან

მწყუროდა,  ფეხზე ვერ ვდგებოდი, ყველაფერი ირყეოდა, თვალები არც გამიხელია ისე დავიძახე – დეე წყალი დამალევინე.  დედამ წყალი მომიტანა, ერთხელ, მეორედ, ალბათ მესამედაც არ მახსოვს. რატომ მწყუროდა უსაშველოდ არ ვიცი. როცა გავიღვიძე დილა იყო. საწოლის შუაში ვიწექი სიგანეზე. ბალიში მოვძებნე და თავზე დავიფარე. ჩემი ბალიში არ იყო, ტანზეც არაფერი მეცვა. უპს! სახლში არ ვიყავი, რამდენიმე დაცლილი ბაკურიანის წყლის ბოთლიც დავინახე  ნახევრად შეჭმულ პიცასთან ერთად. კიდევ კონიაკის განახევრებული ბოთლი დააა ბალიში უფრო დავიფარე თავზე. ჩამეძინა. როცა გამეღვიძა ყველაფერი მახსოვდა–როგორ ვსვამდი კონიაკს და ბოლოს როგორ ამაცალა მან ბოთლი, როგორ მერეოდა გული, როგორ ვერ ვდგებოდი ფეხზე, როგორ  დავრბოდი საწოლიდან ვანაში, ცივი წყლით ვიბანდი ხელებს, როგორ დამყვებოდა ის, წყალს როგორ მაძლევდა დედას დაძახებაზე, მისმენდა როცა მთელი ღამე გაუთავებლად ვლაპარაკობდი, ვლაპარაკობდი, ვლაპარაკობდი. 

კიდევ ბევრი რამ გამახსენდა, უჰჰ:( 

ვერაფერს შევცვლიდი, ამიტომ მხოლოდ გავიფიქრე – ვის არ მოსვლია. 

ის აივანზე იჯდა. ფარდიდან ჩანდა ზურგით,  რაღაცას უყურებდა. ჩემი ლურჯი კაბა გადავიცვი და გავედი. სასტუმროს ეზოზე დავიწყეთ ლაპარაკი, მოუვლელი იყო და მოუწესრიგებელი. 

მერე მინდოდა ეკოცნა. არ უკოცნია. 

კედები ძლივს ჩავიცვი, თავს დაბლა რომ ვწევდი ისევ ცუდად ვხდებოდი. 

ვიჯექი საწოლზე და ვუყურებდი როგორ აწყობდა თავის ნივთებს, ჩემგან განსხვავებით ზედმეტად  მოწესრიგებულია. მერე როცა საკიდიდან ჩამოხსნა თავის პერანგი და ჩემი ქურთუკი კი კარადის გვერდით იყო ჩაკუჭული, შემრცხვასავით:) 

წინა დღის გადაღებული ვიდეო მაჩვენა. მერე პირბადე გავიკეთე და ნომერი დავტოვე. ჩემს ქალაქში უნდა დავბრუნებულიყავი ათზე, სამსახურში, ისიც თავის ქალაქში სამსახურში, ოჯახში.

მანქანაში უკვე დამცინოდა ღამის ამბებზე. მუცელი მტკიოდაა, მაგრამ მაინც ისე კარგად ვიყავიი. უფ, რამდენი  შტერობები მომიყოლია. 

გაგრძელება იქნებაა . . .