ამოგიჩემე:)

ამოგიჩემე,

ბავშვობიდან გამომყვა.
სოფელში –
ვინც არ მინდოდა მას ბებია ჭიშკრიდანვე ტკბილი სიტყვით იშორებდა.
რაც არ მინდოდა ის სახლში არასდროს კეთდებოდა.
ჭუკები მიყვარდა და მამა გატანჟული იყო მათი თრევით, მუყაოს კოლოფში ჩავსვამდი და . . .
მერე მე და ბებია ჭინჭრის საკრეფად ერთად დავდიოდით, ჭუკებს ცალკე და მე ცალკე მიკეთებდა ბებია ჭინჭის ფხალს.

დედა ამბობდა იმდენ ჭინჭრის ფხალს ჭამს ეს ბავშვი ეყვარება აბა არა ჭუკებიო:)

ხელისგულზე დავიდებდი მოხარშულ მწვანე ჭინჭარს, დავიძახებდი ჭუკ-ჭუკ ჭუკ და ხელისგულიდან კენკავდნენ პატარა ჭუკები საჭმელს.

ორი ჭუკი სოხუმშიც წავიყვანე, ჩემს რუს-ქართველა მამიდაშვილებთან თავი მომეწონდა დაუტოვე მერე იმათ ეშერაში.
ეს ბავშვობაში დარჩა.

ამოგიჩემე,

ახლა ბებია აღარ მყავს, მის შემდეგ აღარც ჭუკი მყოლია, აღარც ეშერაში ვყოფილვარ და ჭინჭრის ფხალიც აღარ მიჭამია.

სიჯიუტე კი გამომყვა, ხოდა . . .